تعیین سن تکلیف از سوی اسلام به این معنی نیست که کودک به دور از دین و فرایض آن رها شود تا در یک زمان خاص به آن روی آورد؛ بلکه این تمرین دینی یک اصل لازم در تعلیم و تربیت اسلامی شمرده می شود تا به تدریج کودک آمادگی لازم را برای ورود به مرحله ای پیدا کند که در قبال اعمالش رضایت و خشنودی خدا را در نظر بگیرد؛ طوری که وقتی به سن تکلیف رسید، خود به خود نماز بخواند و از آن لذت ببرد. اما اگر عملی در کودک نهادینه نشده باشد عادت کردن به آن دشوار است و ممکن است به هر بهانه ای ترک شود؛ همان طور که فرزندانی بوده اند که ظاهر دین را بدون طرح ریزی پذیرفته اند و در فضای دینی پرورش یافته اند و اطلاعات دینی را فرا گرفته اند؛ ولی نتوانسته اند با باطن و حقیقت دین ارتباطی برقرار کنند و بعد از مدتی فرایض دینی را ترک کرده اند.
همان طور که در آیه ۴۵ سوره بقره آمده است: واستعينوا بالصبر والصلاة و إنها لكبيرة إلا على الخاشعين از صبر و نماز یاری جویید و همانا این کار سخت و دشوار است؛ مگر بر خداترسان و اهل خشوع بنابراین باید با تکرار و تلقین جهت تثبیت این عمل کوشش نمایند. یک بار آموزش دادن در هیچ امری کافی نیست، همان طور که در درس های مدرسه نیاز به تکرار مداوم است درباره نماز نیز باید مدام در خانه حرف زد و آگاهی داد و فضای خانه را به سمت نماز سوق داد. مصاحبه شوندگان معتقد بودند که سن تکلیف برای آغاز کردن نماز خیلی دیر است و اگر تا آن زمان فرزند عادت به نماز خواندن نکرده باشد، مسائل بلوغ نیز دامن می زند و فرزند از نماز خواندن سرباز می زند. با توجه به همین امر مادران از سنین پایین شروع کردند به آموزش ذکرهای خاص هر سن و معرفی خدای مهربان و سایر اقدامات که در ادامه شرح داده شده است.