اطلاعات کتاب

درباره کتاب

کتاب مربع های قرمز: خاطرات شفاهی حاج حسین یکتا

مثل فشنگ از جا در رفتم. اولین صدای انفجار که بلند می شد, سمت عکاسی شاهرخ می دویدم. کل روز گوش هایم تیز بود که همین صدا رو بشنوم.
عکاسی به دستور ساواک اسم شاه را از سر در مغازه اش برداشته بود. شده بود شباهنگ.از پشت پنجره اش می توانستم همه خیابان خاکفرج را ببینم. سر و صداهای کوچه مثل من نبودند که بشود پشت در نگهشان داشت. سر و صدای بازی بچه ها نه, سر و صدای انقلاب. این خاصیت صدای انقلاب است.پشت هیچ دری نمی ماند. مخصوصا پشت در خانه دو نبش ما وسط خیابان خاکفرج. از در خانه که بیرون می آمدی, در دل درگیری انقلابی ها و نظامی ها پا می گذاشتی. تا سر و  صدای در گیری بلند می شد, 
پله های کنار بقالی حسن آقا را با سر بالا می رفتم. خودم را به پشت پنجره عکاسی می رساندم.
با چشم های گرد شده از هیجان نگاه می کردم. انقلابی ها پشت ماشین ها و سیم خاردار هایی که تا وسط خیابان کشانده بودند, سنگر می گرفتند. جوانکی بطری ای را سمت جیب های پر از سرباز پرت می کرد. با زمین خوردن بطری, آتش ززبانه می کشید. بدو بدو تا عکاسی آمده بودم که همین کوکتل مولوتف را ببینم. اسمش را هم دوست داشتم. گرد بود و طور خاصی در دهانم می چرخید. محو خیابان و شلوغی هایش می شدم. با سنگینی دست عکاس باشی مهربان روی شانه ام به خودم می آمدم:
مامانت نگرانت نشه!...